Misogi staat voor zuivering van het lichaam en geest en is een eeuwenoude Japans reinigingsritueel in het Shintoïsme. Oude en wijze Japanse leraren liepen wandeltochten door de bergen, waaronder de pelgrimage Kumano Kodo. Dat klinkt misschien bekend als je meer blogs van mij hebt gelezen. Na de lange wandeltocht gingen zij zich “afspoelen” onder het ijskoude water van een heilige waterval. Een mentale en fysieke reiniging werd hiermee in gang gezet, waarbij een aantal lichamelijke zware oefeningen worden uitgevoerd.
In Aikido wordt de Japanse traditie “Misogi” wereldwijd door Aikidokas uitgevoerd op de sterfdag van Morihei Ueshiba “O Sensei”, 26 april (1969), om hem te herdenken. Morihei Ueshiba was zelf ook een spiritueel en religieus mens. Misogi training kent verschillende vormen, maar bestaat vooral uit lichamelijke oefeningen die je zuivering brengen. In de dojo waar ik train doen we een minder zware Misogi met meditatie & ademhalingstechnieken, heel veel Torifune bewegingen en 1000 bokken (houten zwaard) slagen. Dit jaar deed ik voor het eerst mee.
De voorbereiding
Het is gebruikelijk om de Misogi training samen te doen met Aikidokas in de dojo waar je traint, maar dit kan nu niet vanwege de uitbraak van het coronavirus (COVID-19). Mijn Sensei had daarom een virtuele Misogi georganiseerd via het video platform Zoom. Een aantal weken voor de Misogi heb ik mij voorbereid door bokken “shomen” slagen te trainen: de juiste techniek (kokyu), bewustzijn (geen autopilot), ontspanning en het aantal slagen als volgt op te bouwen:
- Week 1: 2x 100
- Week 2: 2x 250
- Week 3: 1x 100 en 1x 250
Week 4: 1x 250 en 1x 500Week 5: 1x 500 1x 1000
Helaas kon ik in de derde week al niet verder gaan dan 250 slagen vanwege een zeurende pijn in mijn schouder en bovenarm. Eerst dacht ik dat het aan mijn bokken-slagen techniek lag of aan mijn ontspanning, maar het is vermoedelijk overbelasting. Balen! Na de coronavirus uitbraak heb ik solo veel wapentraining gedaan en een drukke periode op mijn werk heeft mijn nek-en schouders ook belast.
Anderhalve week voor de Misogi training heb ik geen belastende work-outs meer gedaan, alleen hele lichte wapentraining, Qigong, yoga en meditatie. Mijn intentie was om wel mee te doen met de Misogi, maar te stoppen als dit echt moest. Het laatste wat ik wil is een infectie oplopen. Mijn Sensei was daarmee akkoord, ook omdat de Misogi dit jaar ietwat anders is dan normaal. Je begint normaliter alleen aan de Misogi training als je intentie hebt om het daadwerkelijk te volbrengen.
De Misogi training
In de achtertuin heb ik een plek ingericht waar ik mij het meest prettig voel en het minst bespied kan worden door omwonenden. Ik wilde me vrij voelen en goed kunnen focussen. Het is een beetje maf om de Misogi thuis te doen met virtuele dojo leden, maar het creëert wel een gevoel van saamhorigheid. Denkend aan een reinigingsritueel heb ik vooraf de matten en mijn bokken schoongemaakt, koud (ok.. lauw) gedoucht en een schone dogi (aikido pak) aangetrokken. Vooraan de mat heb ik een soort Kamiza ingericht met een foto van O Sensei en de bokken voor de foto neergelegd. Ik ben er klaar voor!
Meditatie en ademhaling
De Misogi begon met een bewuste en identieke ademhaling van 40 minuten. Je ademt eerst 8 seconden in en 8 seconden uit – de duur van de in- en uitademing loopt op tot 30 seconden. De eerste 30 minuten gingen goed! Mijn aandacht was bij mijn ademhaling. Ik voelde de wind, hoorde de vogels en niet onbelangrijk: de klank die mijn Sensei met “stokjes slaan” produceerde door bij 1x-slaan) in te ademen en 2x-slaan) uit te ademen. De laatste 10 minuten vond ik het lastiger worden om de ademhalingstechniek vol te houden, met zo’n 30 seconden tussen de in- en uitademing.
Fragment uit het boek “Aikido in het dagelijks leven” – Koichi Tohei
Torifune en Furitama
Na de ademhalingsmeditatie gingen we door met Torifune (roeien van de boot). Torifune zuivert lichaam en geest en de roeibeweging kan symbolisch gezien de weg zijn die je bewandelt in het leven. We deden 250x roeibewegingen in Hidari Hanmi (linkerbeen voor) en 250x Migi Hanmi (rechterbeen voor). Tijdens torifune probeerde ik bewust te zijn van:
- de bewegingen: lichaam beweegt eerst, dan de armen.
- mijn houding: rechtop (geen gebogen bovenlijf) en aandacht in centrumpunt.
- krachtig armen vooruit bewegen en terug brengen naar heup (geen spierkracht, aandacht in ellebogen).
- ontspanning in de totale beweging en rustig doorademen.
Torifune sluit je af met Furitama: het “schudden van de geest” dat je hele lichaam in beweging brengt.
Torifune
Bokken suburi: 1000 bokken slagen
Lichaam en geest zijn nu voorbereid op de 1000 bokken slagen, daar gaan we! Ik vond al snel een ritme en beweging die ik fijn vond. Je kunt bij het maken van de slagen een stap vooruit en achteruit zetten, je lijf omdraaien na iedere slag, blijven staan of zitten en alleen je armen bewegen etc. Ik deed telkens een schuif stap vooruit bij het maken van de slagen (snijbeweging) en een schuif stap terug bij het omhoog brengen van de bokken. Ergens halverwege ben ik even van houding gewisseld voor een goede doorbloeding.
Vooraf had ik bedacht een bepaalde boom in de verte als focuspunt te gebruiken, toen ik eenmaal bezig was vond ik een plantje dichtbij op de grond fijner. Om in een ritme te blijven en ter morale ondersteuning, luisterde ik aandachtig naar de tellen van mijn Sensei. Soms keek ik naar anderen op het scherm, dat leidde alleen een beetje af.
Ik probeerde bij mijzelf te blijven. Mijn aandacht ging naar mijn ademhaling en centrumpunt en ik visualiseerde dat ik met mijn ademhaling de pijn in mijn schouder en bovenarm kon verlichten door er rustig doorheen te ademen. Hierdoor vond ik steeds meer ontspanning in mijn slagen en heb ik, denk ik, niets geforceerd. De linkerkant van mijn lijf voelde heel sereen, maar rechts voelde compleet anders. Ik kon de situatie accepteren en had niet het gevoel dat ik op wilskracht bezig was. Ja, ik had wat pijn, maar het voelde goed om door te gaan met de Misogi training: 500!, riep Sensei. Tja, dan ben je al halverwege… 750… 800… 900! Kom op! Jaa, 1000!!
Bokken 1000 Suburi
Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Het is gelukt! Eerlijk gezegd viel de Misogi training mij niet zo zwaar als ik vooraf had gedacht. Mijn geest was kalm, alleen mijn lichaam gaf signalen af zoals een irritante kramp in mijn kuiten bij de torifune en natuurlijk de pijn in mijn schouder/ bovenarm tijdens de 1000 slagen. Misschien ben ik over een grens gegaan door niet naar mijn lichaam te luisteren. Of misschien was het koudwatervrees en heb ik door lichaam- en geest bewustzijn de Misogi training toch kunnen volbrengen. Who knows. Misogi is immers bedoeld om door te gaan als het zwaar wordt, dan alleen bereik je Misogi en reinig je jezelf van opgehoopte dingen en kom je in harmonie met alles om je heen.
Kampai!