De jetlag hakt er behoorlijk in. Een goed moment om mijn laatste blog te schrijven over mijn uchideshi Aikido journey in Berkeley, bij Kayla Feder Sensei. Terugkijkend op de afgelopen zes weken heb ik ontzettend veel meegemaakt en met jullie gedeeld. Bekijk hier alle blogs, mocht je deze gemist hebben.
In dit blog deel ik mijn persoonlijke ervaringen, leermomenten en hoe ik het mentaal, fysiek en emotioneel ervaren heb.
Mijn verwachtingen en de werkelijkheid
Vooraf heb je in deze video een beeld gekregen van mijn verwachtingen: veel trainen, ukemi (vallen en opstaan), meditatie en dojo onderhoud zoals schoonmaken.
Om er een percentage aan te geven zijn de verwachtingen voor 90% werkelijkheid geworden. Deze ervaring was een groot cadeau! De 10% die niet voldeed aan de verwachtingen gaat bijvoorbeeld over hoe zwaar het zou zijn. Toen ik las over uchideshi, schreven de meeste mensen dat het een zwaar programma is. Ik heb niet als heel zwaar ervaren. Dit komt wellicht, omdat ik het al gewend was om uren achter elkaar te trainen, veel informatie verwerken en dagelijks actief met Aikido bezig zijn. Mijn conditie is goed en ik houd van een uitdaging. Mocht je nou een aikidoka zijn die minder vaak traint of niet dagelijks met Aikido bezig is en mentaal snel vol raakt? Ja. Dan is het programma best zwaar.
Het beeld van mediteren dat ik had was niet zo aanwezig in de werkelijkheid. Sensei mediteert zelf (prive). Voorafgaande de lessen vraagt Sensei haar studenten om een moment in stilte te zitten. We sluiten onze ogen en proberen contact te maken met ons innerlijke zelf. Dit is een voorbereiding voor de training en brengt je in het hier en nu. Ik vond deze momenten heel fijn. Vaak nam ik overdag ook de tijd om even in stilte te zitten en terug bij mijzelf te komen.
Jiu waza (freestyle)
Jezelf tegenkomen
Een persoonlijke uitdaging op de mat en daarbuiten is mijn grote vriendin: perfectionisme. Binnen de krijgskunsten is perfectionisme geen verkeerde eigenschap! Het komt van pas als je een geweldige aikidoka wilt worden, maar je komt jezelf soms ook flink tegen. Niemand verwacht dat ik al het geleerde binnen zes weken onder de knie heb. Verwacht ik dat van mijzelf? Nee, maar de wil is er wel. Ik wilde het graag goed doen. Het is soms lastig om te accepteren dat lichaam en geest niet zo snel willen samenwerken. Inmiddels heb ik geleerd – en geef ik ook mijn deelnemers van Personal Aikido Training mee – dat training, plezier en ontspanning je helpt om los te laten. In Berkeley heb ik opnieuw ontdekt dat ik mag experimenteren en niet volgens vaste patronen hoef te werken. Ervaar het gewoon, dan gaat het vanzelf stromen!
Jiu waza en flow
Jiu Waza is een vorm van Aikido-training waar je vrij beweegt en reageert op een type aanval, bijvoorbeeld chudan tsuki (vuist naar de buik) of op verschillende aanvallen. Deze training is een uitdaging voor mij, omdat ik er niet veel ervaring mee heb. Ik ben een beginner op het gebied van jiu waza. Mijn valkuil was om te veel gefocust te zijn op het uitvoeren van de technieken. Met het gevolg dat ik alleen maar in mijn hoofd zat en telkens opnieuw vastliep.
Ik ben gaan experimenteren en probeerde meer in mijn lijf te zitten. Loslaten en ontspannen. Vooraf bedacht ik niet meer welke techniek ik wilde uitvoeren, maar probeerde om de energie van de aanvaller te volgen en technieken te vinden. Waar gaat het heen en waar vind ik openingen of misschien zelfs balansverstoring? Wat een vrijheid ervaar je dan! Er is ruimte voor groei en ontwikkeling gekomen en ik heb ervaren dat ik wél in flow kan bewegen.
Ukemi, ontvanger van technieken
In de eerste weken heb ik ontzettend veel ukemi genomen en andere manieren van vallen en houding ervaren. Fysiek was dit geen uitdaging voor mij, behalve de vrije vallen. Het aanleren van nieuwe manieren en bewust aan de slag gaan met de vrije val verbeteren kost tijd. Dit heb ik solo – training met mijzelf – in de dojo veel gedrild en soms met anderen. ’s Morgens als ik opstond deed ik drill oefeningen, tussendoor of voor het slapengaan. Ik voel mij inmiddels meer op mijn gemak als “Uke” en ook met verschillende partners. Het trainen met verschillende partners is wel een uitdaging, iedereen voelt en beweegt weer anders. César Sensei vertelde tijdens zijn stage over ukemi dat hij wil dat mensen zich veilig voelen. Zowel fysiek als emotioneel en in onze ontmoetingen met anderen. Ukemi is ook op jezelf (leren) vertrouwen, interactie toestaan en meebewegen. Dit heb ik in Berkeley meer verdiept en dat heeft z’n vruchten afgeworpen.
Mijn laatste week was natuurlijk rijkelijk gevuld met heel veel Aikido training en samenzijn met mensen waar ik in de afgelopen periode een band mee heb opgebouwd. De hele waslijst zal ik niet delen, maar een aantal activiteiten wil ik jullie niet onthouden.
Aikido of San Leandro
Misschien komt de naam van deze dojo je bekend voor? In een eerder blog schreef ik dat ik Patricia Hendricks Sensei had ontmoet. Op een zaterdagochtend heb ik haar dojo bezocht en een wapenles gevolgd. Nisa traint hier nog regelmatig en twee studenten, waar ik veel mee heb opgetrokken, zijn soto deshi (uitwondend full-time student) van Patricia Hendricks Sensei. Leuk om een ander beeld te krijgen van de uchi deshi ruimte en de kamers.
Met Patricia Hendricks Sensei – Aikido of San Leandro
Ik heb genoten van de wapentraining, dat net weer een beetje anders is dan bij Kayla Sensei. We hebben Ken Tai Jo (henka) variaties beoefend met een Jo (houten stok) van Hitohira Saito (de zoon van Morihiro Saito). Dat ging in een rap tempo en ik heb geëxperimenteerd met de Iwama houding die binnen de Aikido wereld “kenmerkend” is. Deze houding voelt niet per se natuurlijk, maar na veel training is dat het natuurlijk wel. Het is lastig om je er tekstueel een visueel beeld bij te geven. Mocht je mij in real life treffen, vraag mij er dan naar. Ik laat je het graag zien en ervaren!
Na de training mochten wij meekijken bij de demonstratie voorbereiding voor The World Games deze zomer. The World Games biedt een uniek en groots platform aan atleten van verschillende sporten. Iedere 4 jaar wordt er wereldwijd een competitie gehouden onder atleten en disciplines die geen deel uitmaken van de Olympische Spelen, maar wel veel trainen.
Op The World Games is er een podium voor o.a. Aikido demonstraties. Patricia Hendricks Sensei is een van de Aikido Sensei die een demonstratie geeft. Een belangrijk en wereldwijd moment voor de zichtbaarheid van Aikido! De demonstratie van Patricia Hendricks Sensei ziet er in de voorbereidingen al veelbelovend uit.
Fundraiser for Ukraine
Mijn laatste seminar/ stage in Amerika was in eigen dojo, Aikido of Berkeley. Kayla Feder Sensei en Cesar San Miguel Sensei hebben samen een inzamelingsactie georganiseerd voor Oekraïne. In het eerste deel gaf Cesar Sensei een stage over ukemi (volgen, contact behouden en de soft high fall) en Kayla Sensei vulde haar deel in met Keashi Waza (overname technieken). Het was een geweldige dag en in totaal hebben we ongeveer 3000 dollar opgehaald! De donaties gaan naar Aiki Extensions. Een organisatie dat donaties geeft aan Aikido connecties in Oekraïne voor medicatie en andere benodigdheden. Lees meer: https://aikiextensions.org/
Saying Goodbye
En dan is het tijd om afscheid te nemen van Sensei, Nisa, het Aikido, de stad Berkeley en iedereen die ik heb ontmoet. In mijn vorige blog schreef ik dat het mij een beetje zwaar viel. Ik voelde mij de laatste dagen ietwat emotioneel, maar genoot volop van ieder moment! Een periode van full-time trainen doet iets met je. Daar sprak ik ook met Sensei over, het is een intensief (leer)proces. Op persoonlijk gebied heb ik veel emoties ervaren, positieve en negatieve eigenschappen van mijzelf gezien. Het fijne is dat ik ze ook weer kan loslaten. Net als de trainingen die ik iedere keer weer opnieuw beleef met een open- en beginners mind. Ik heb er vertrouwen in dat alles wat je leert z’n weg wel vindt. Of dat nu direct is, of later. Het moment beleven – in het moment zijn – is waar het voor mij om gaat.
Kayla Sensei en haar uchi-deshi’s Floor & Nisa
Op de dag van vertrek was ik alleen in de dojo en heb ik op eigen wijze afscheid genomen van deze bijzondere plek en mijn persoonlijke journey bij Aikido of Berkeley. Ik werd door een nieuwe Amerikaanse vriendin opgepikt en naar het vliegveld gebracht. Zwaaiend door de klapdeuren begon ik mijn reis terug naar Nederland.
Hoe nu verder?
Thuis vind ik mijn plek ook wel weer. Ik zie ernaar uit om te trainen in eigen dojo en mijn ervaringen te delen. Verder blijf ik in contact met Kayla Sensei en veel mensen die ik heb ontmoet. Het wapenwerk kan ik thuis bestuderen en via Zoom zijn er op dat gebied ook genoeg mogelijkheden. In Nederland zijn er mensen/aikidokas die ik kan ontmoeten om ervaringen uit te wisselen. Dus… no worries – dit avontuur was niet voor niets en heeft nog wel een vervolg in 2023!